Vilten kunst van Lia Smid
Stukken boombast die bijna onzichtbaar overgaan in ragfijn viltwerk. Zeekoolblad met een extra laag wol, die het flexibele, zachte karakter van het blad dicht benadert en daardoor benadrukt: in de kunst van Lia Smid is bijna niet te zien waar het natuurlijke basismateriaal ophoudt en haar viltwerk begint. “Ik wil mensen even vertragen.”
Viltkunst versus natuur
Het grove stuk boombast waarvan een barst bijna onzichtbaar is dichtgevilt, de scheermesjes aan de muur waarvan bij nadere beschouwing een deel van wol gemaakt blijkt te zijn. Of de kunstig ingedroogde lampionnetjes van de physalis, waarvan het middelste lampionnetje geen ragfijn stukje plant blijkt, maar kantachtig gevilte wol. “Mensen opnieuw laten kijken, langer laten kijken, dat is mijn doel”, legt Lia uit. “De wereld is nu zo vluchtig, mensen scannen alleen nog wat ze zien. Door te spelen met de grenzen van echt en nagemaakt, dwing ik tot echt goed kijken. Waar eindigt het viltwerk en waar begint de natuur? Als ik mensen zo even kan vertragen, komen ze tot rust en heeft mijn werk zijn doel bereikt.”
Uitzicht
De mooie omgeving van het viltatelier werkt volop mee in het werk van Lia. Op een paar honderd meter van de Waddenzee en met een prachtige tuin rond het huis is het niet gek dat natuur een hoofdrol speelt in haar werk. “Mijn viltschilderijen zijn vaak een verbeelding van de luchten die hier boven de dijk met daarachter de Wadden te zien zijn. Ook in mijn overige werk speelt het uitzicht een rol. De vilten kommetjes die ik maak verbeelden voor mij geborgenheid. Met dun viltwerk, vaak in wit of grijs, zijn ze ook een reflectie van de luchten hier. De kommetjes krijgen een basis van een natuurlijk materiaal, zoals een stukje drijfhout of een ingedroogde rietpol. Die basis staat voor de dijk, of de Friese klei er vlak achter. Zo vertaal ik het uitzicht hier steeds opnieuw in viltwerk. De fenomenale luchten vervelen geen dag.”
Van hout naar kunst
Stukken hout die eigenlijk voor de kachel bedoeld waren vinden ook hun weg naar het atelier, als Lia wordt gegrepen door de schoonheid van de houtstructuur. “Hier ligt het hout eerst een tijd te drogen, want voor ik ermee aan de slag kan moet het uitgewerkt zijn. Dat proces van krimpen en verkleuren is prachtig om van dichtbij te volgen.” Is het eenmaal gedroogd, dan gaat Lia aan de slag om haar wol zo te mengen dat ze de houtkleur zo dicht mogelijk benadert. Net zoals schors is opgebouwd uit eindeloos veel kleuren, brengt ze vezel voor vezel verschillende wolkleuren samen. Gevilt vormen ze een laag waarmee Lia het houtblok kan aanvullen en verfraaien en tilt ze het van simpel houtblok naar kunstobject. Lia: “Als het echt goed lukt, weet je niet meer wat schors is en wat wol.”
Meer weten over vilten?
Wil je meer weten over vilten en het werk van Lia Smid? Lees het volledige artikel in Landleven maart.
