Moestuinstrijd eindigt in win-win

Toen wij onze intrek namen in ons boerderijtje, lag er in de voortuin een fikse moestuin. Hoewel overduidelijk al een flinke tijd niet meer in gebruik en volledig overwoekerd, waren de bedden en de bestrate paadjes ertussen nog te herkennen.

Tussen het verbouwen en in huis klussen door, probeerde ik de moestuin deels in ere te herstellen. Dat viel vies tegen. Lang vocht ik tegen de flink woekerende framboos die zich met een enorm taai wortelstelsel niet liet terugdringen. Het gras tussen de tegels was in geen jaren verwijderd en had zich stevig verankerd, niet van plan om zomaar los te laten. Na het trekken, hakken en uitsnijden bleven er grote gaten tussen de tegels over en lag alles schots en scheef. Het was 1-0 voor de moestuin. Ik stond duidelijk op achterstand.

Met de moed der wanhoop dekte ik complete bedden af met dikke lagen bruin karton die overbleven na het installeren van de keuken. Die kwamen nog eens goed van pas. Ik had namelijk gelezen dat
je door het onkruid te verstikken mooie kale bedjes overhield.

Van zaaien en planten kwam niet veel. Een paar rijtjes peultjes en bonen, een rijtje wortels, wat kropjes sla, dat was het wel. En hoewel ik niet trotser kon zijn dat we dat jaar toch al iets uit eigen tuin konden eten, bleek het moestuinieren vooral uit uren onkruid wieden te bestaan. Zo was er geen lol aan. Mijn enthousiasme kelderde rap richting vriespunt. 2-0 voor de moestuin.

Het volgende voorjaar had ik het beter op orde, met opnieuw bestrate paadjes en bedjes voorzien van een centimeters dikke laag mulch tegen het onkruid. Ik had mijn achterstand verkleind: 2-1. Maar hoewel het er op papier goed uitzag, bleek het in de praktijk wederom een strijd tegen groen dat ik níet gezaaid had. 3-1 voor de moestuin. En zo modderde ik nog even door, tot ik de conclusie trok dat deze moestuin sowieso op de verkeerde plek lag. En dus trok ik alles eruit. Elke tegel, elke fruitstruik, alle mulch. De moestuin werd omgeploegd, geëgaliseerd en ingezaaid en werd gazon. Het voelde als een kleine overwinning; ik liep in naar 3-2.

Sinds die tijd moestuinier ik in bakken. Esthetisch fraaie, opgehoogde zwarte bakken, aan elkaar verbonden met klimrekken waar de bonen en peultjes langs zullen slingeren. Gebeitst met dank aan mijn oudste zoon. Bakken met steunconstructies voor de mooiste dahlia’s later in het seizoen. Hangstokken waar straks de aardbeienplanten aan komen te hangen en netjes verdeeld tussen de bakken, beschermd en beschut, de bessenstruiken. Ik geniet, eindelijk. Het heeft even geduurd, maar eindelijk zitten de moestuin en ik op één lijn. 3-3. Win-win.

Esther maakt het mee

Het leven in, op en rond een ruim honderd jaar oude woonboerderij in een klein Veluws dorp is nooit saai. Redacteur Esther van Middendorp vertelt elke maand in haar column over het alledaagse leven dat haar bezighoudt.