Het handwerk-verhaal van Mario Broekhuis

Wat ik met handwerken heb…
Met handwerken heb ik wel wat. Niet om te doen, wel als jeugdherinnering. Wol in alle kleuren van de regenboog, naalden in allerlei maten, rollen stramien, haakpakketten. 

Ik ken het van toen ik nog een snotneusje was…

En speelde tussen de dozen vol klossen wol, hutten bouwde in de stellages van het magazijn en als sjouwknechtje meehielp in de zeefdrukkerij. Op woensdagmiddag of bij wijze van naschoolse opvang. Mijn ouders verdienden hun brood met handwerkpakketten. In de jaren ’70, toen handwerken nog hip was. En het leverde mij op vrijdagmiddag een lichtbruin loonzakje met mijn eerste verdienste op. Ik kreeg klusjes als strengetjes wol bij elkaar zoeken, het vlak strijken van het stramien dat krullend van de rol kwam, dozen volpakken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik meer tussen de wol speelde, dan dat ik echt hielp. Toch was het een waardevolle les in het principe dat je moet werken voor je geld.

Handwerken leverde mij ook een hok vol postduiven op. In het magazijn van mijn ouders zat namelijk een roldeur waardoor, als die deur open stond, om de haverklap een verdwaalde jonge postduif binnenvloog. En die ving ik of mijn vader dan. Aanvankelijk probeerden we de eigenaar te achterhalen om het diertje terug te bezorgen, maar dat liep telkenmale op een deceptie uit. Zodra mijn vaders auto het erf afreed had de duivenmelker het kopje al omgedraaid, want aan een duif die niet als een speer naar huis vloog had zo’n sportvlieger niets. Dus kregen de arme beestjes bij ons thuis de kans om aan te sterken. En al mochten ze in alle vrijheid los vliegen, de een na de ander bleef als vaste gast, en de duiven kwamen ook tot voortplanting. De talrijke haviken, buizerds en sperwers die tegenwoordig het houden van duiven onmogelijk maken waren er in de jaren ’70 nog niet. Het kostte zakken vol voer, alles zat onder de duivenpoep. Zo groeide de vlucht duiven uit tot ware nachtmerrie van met name mijn moeder. Je snapt, er was geen ontkomen meer aan dat de goedbedoelde duivenopvang eindigde bij de poelier. Tja, de bedoeling was goed.

Verder heb ik niets met handwerken
Mario Broekhuis, hoofdredacteur