Kleine fruitboerderij wordt droomhuis

Een wit, rietgedekt boerderijtje midden in een overwoekerde boomgaard: vooral in het voorjaar ligt de woning van Faas en Lisa Dolmans er sprookjesachtig mooi bij. De idyllische weg die naar het boerderijtje leidt, zorgde ervoor dat het stel dit droomplekje kon kopen.
 

Het oude gebint kon de zware nieuwe dakplaten niet dragen en is constructief vervangen door een stalen gebint.

Idyllische weg

De weg naar het monumentale boerderijtje van Lisa en Faas Dolmans is prachtig. Omzoomd door oude, knoestige knotwilgen en een verwilderde fruitboomgaard hobbelt de onverharde weg door het Gelderse landschap. Die prachtige weg en het vele fruit eromheen is de reden dat het jonge echtpaar hun mooie boerderij wist te bemachtigen. “Vroeger was dit weggetje de hoofdverbinding tussen Arnhem en Nijmegen”, vertelt Faas over het pad naar hun huis. “Stichting Oude Postweg wil de weg beschermen. Om te voorkomen dat het perceel zou worden gekocht door projectontwikkelaars, waardoor de weg zijn karakter zou verliezen, kocht ze de boerderij. Mijn vader werd gevraagd om de omliggende boomgaard te beheren en daardoor kregen wij de gelegenheid om het huis te kopen. Hoewel we eigenlijk prima woonden, was dat een kans die we niet konden laten lopen.”

Faas en Lisa kozen voor een moderne invulling van hun historische boerderij.

Fruitbos

De boomgaard speelde een belangrijke rol bij de aankoop. Lisa: “In het koopcontract is opgenomen dat we de fruitbomen laten staan. Er staan fantastische bomen van tachtig, negentig jaar oud, maar ze zijn wel verwaarloosd. Het is nu nog erg overwoekerd, een bos bijna. Het is de bedoeling om de boomgaard deels vrij en toegankelijk te maken, zodat er weer geoogst kan worden. We willen niet te veel ingrijpen, omdat er inmiddels veel natuur en dierenleven te vinden is.” Ook aan de buitenkant van de boerderij wordt zo min mogelijk veranderd. “Dit is een gemeentelijk monument. Er mag iets meer dan bij een Rijksmonument, maar het pand moet zo veel mogelijk zijn uitstraling bewaren. Op een schuifpui in de zijgevel en een dakraam na is het nog precies zoals het was. Een haard hebben we niet meer, maar om de uitstraling op het dak te bewaren, is er zelfs een nepschoorsteen op geplaatst.”

Met een kleine aanbouw waar vroeger een stal stond, is een knusse ruimte gecreëerd.

Onbewoonbaar

Binnen gebeurde er des te meer. “De taxateur heeft dit huis onbewoonbaar verklaard, constructief was het afgekeurd”, vertelt Faas. “Er lag nog maar een dun laagje riet op het dak, de gaten vielen erin. De laatste eigenaar had er jaren heel primitief gewoond. Een toilet had hij pas een paar jaar geïnstalleerd, de deel was in gebruik als appelopslag en er waren een paar kleine stallen.”

Tegenvallers

Het stel heeft veel geleerd van het project, maar kan toch weinig punten bedenken die ze achteraf anders zouden doen. Lisa: “Doordat de bouw iets uitliep, hadden we niet genoeg tijd om de vloer goed uit te laten drogen. Het is jammer dat je dat nog ziet. Aan de andere kant geeft het de vloer ook wel wat meer karakter. Maar wat extra tijd incalculeren om tegenvallers op te vangen is een aanrader.” Faas had vooraf graag geïnvesteerd in een goed lichtplan. “Dat voegt binnen en buiten echt iets toe. Maar als het budget op is, moet je keuzes maken.”
De grootste tegenvaller van de verbouwing was ironisch genoeg de weg. Lisa: “De weg is historisch en mag niet verhard worden. Gedurende de hele bouw rijplaten leggen bleek te kostbaar. Maar werkzaamheden als de aanleg van glasvezel hebben de weg wel plaatselijk verzwakt. Er is zelfs een keer een vrachtwagen weggezakt. Uiteindelijk kostte de weg veel energie, geld en stress. Bij regen of slecht weer kon er geen zwaar verkeer overheen en dat was ook voor de aannemer frustrerend. We willen de bijgebouwen ook gaan opknappen, maar door de weg zie ik daar nog tegenop.”
Toch is het stel ook van de weg gaan houden. Faas is inmiddels zelfs in de leer bij zijn vader om de boomgaarden rond het erf te kunnen beheren. “Het is een droom om onze kinderen zo midden in een natuurboomgaard op te zien groeien.”

Fotografie: Otto Kalkhoven