Hinder voor een goede zaak
Begin november viel er een briefje in de bus; ‘Aan de bewoners van dit pand’ stond erop. Het vriendelijk ogende pamfletje bracht de boodschap dat er werkzaamheden gepland stonden. Waar het op neer kwam is dat een deel van het dorp zo’n zestien weken slecht tot niet toegankelijk zou zijn. ‘Hinder voor de goede zaak’, stond er op het pamflet. Ik vond dat mooi omschreven, bijna dichterlijk.
Van de eerste fases zag ik wel dat er her en der hard gewerkt werd, maar ondervond er geen hinder van. Dat veranderde na kerst. Plots stonden er verkeerslichten in ons tot nu toe altijd nog verkeerslichtenvrije dorpje. En schoten gele omleidingsborden als paddenstoelen uit de grond. Bij fase vier ging de enige doorgaande weg dicht. Volledig.
Nu woon ik aan een van de oudste straatjes van ons dorp. Smal, met oude klinkertjes bestraat, met flinke kuilen en met mooie beukenhagen omzoomd. En met eenrichtingsverkeer. Een deel van de omleiding ging door dit gedeelte van het dorp. Uiteraard met de richting mee. Echter, door de omleiding raakten mensen verdwaald of in paniek, of ze waren heel erg eigenwijs en reden tegen de richting in. Want, toegegeven, dat is een flink stuk korter dan de officiële route.
Ons slome straatje veranderde door de omleiding in een drukke doorgaande weg, met flinke opstoppingen omdat auto’s neus aan neus kwamen te staan. Straatnaamborden werden omgereden, de lijnbus nam een verkeerde afslag en kwam vast te zitten, en daartussendoor probeerden moeders met kinderzitjes op de fiets en slingerende kleuters ernaast naar school te fietsen. Daar was niets poëtisch meer aan, het werd periculeus, om maar in dichterlijke termen te blijven.
De beste mensen die het werk uitvoerden zagen het gebeuren. Officieel viel dit gedeelte niet onder hun werkgebied, vertelde de voorman me die aan de deur kwam. Maar ze hadden melding gemaakt bij de politie én de gemeente. En zo stond er plots een man in een felgeel pak bij de uitrit van de straat om potentiële spookrijders tegen te houden. Ik benijdde hem niet. Steeds weer die hinderlijke discussie met bestuurders die meenden dat ze er wel in mochten. En dat allemaal voor de goede zaak. Nog maar vier fases te gaan …
Esther maakt het mee…
Het leven in, op en rond een ruim honderd jaar oude woonboerderij in een klein Veluws dorp is nooit saai. Redacteur Esther van Middendorp vertelt elke maand over het alledaagse leven dat haar bezighoudt.
Het jaar 2025 is een feestelijk jaar voor Landleven, want we vieren dat we al 30 jaar onze liefde voor het buitenleven in Nederland delen met onze trouwe lezers via ons mooie, maandelijkse magazine. Bekijk onze jubileumvideo, waarin je kennis maakt met de bevlogen redactie van Landleven!